Problemen met blog - plan B treedt in werking

La Mitad del Mundo. Want hier is het voor mij toch allemaal een beetje mee begonnen. Het middelpunt of centrum van de wereld dus. Niet dat het ooit mijn ambitie geweest is dat ook daadwerkelijk te zijn. En dat zal het ook nooit worden. Maar toch heel eventjes kloef op deze evenaar of equator mogen staan, met mijn dubbele schoenmaat 39 dan nog wel? Ach, waarom niet? We zijn hier nu toch. Om maar te zeggen dat de 'final destination', zijnde de hoofdstad Quito, intussen een feit is. En hou nu op met lachen. Het is zo al pijnlijk genoeg.

En zo kunnen we naadloos overgaan naar het volgende onderwerp : Adiós, Ecuador en het WK. Het heeft niet mogen zijn. Geen EVENARing dus (heb je hem? ) van de glansprestatie van onze eigen nationale trots. En ook niet het ozo verhoopte duel Ecuador-België. So be it. Life goes on.
Maar ieder nadeel heb zijn voordeel, aldus de wijze woorden van Johan Cruyff. Dus nu de Tricolor met z'n klikken en klakken uit het WK is gebonjourd, komt de meelevende ziel in mij weer even naar boven. Tijd dus om de plaatselijke middenstand wat te steunen, links en rechts nog wat klutters uit mijn totaal verkreukelde kleren samen te scharten, en ze - als teken van steun en medeleven in deze onfortuinlijke dagen - een paar van hun voetbalshirts voor de neefjes afhandig te maken. Want eerlijk? Die geraken ze nu toch aan de straatstenen niet meer kwijt. Of klonk dit nu te cynisch?

Final destination dus, en bijgevolg ook final days...
Het is mooi geweest. En het was alweer een tijdje geleden, maar ach, wat blijft het toch een heerlijke manier van rondreizen, en wat blijft het toch keer op keer weer genieten, om zo te zwerven (want zo begin ik er stilaan uit te zien) van B&B, naar backpackers hostal, van lodge naar hostería. Niet met de veel te dure trolley met een nog veel duurdere taxi aan de deur van een chique hotel afgezet worden, om vervolgens met de VISA-kaart van de baas te staan wapperen. Niets van dat alles. Het grote verschil tussen een toerist en een reiziger dus. Gewoon tjolen met de halfversleten rugzak van de ene herberg naar de andere, in de hoop dat er een bedje voor je vrij is. Zo moeten Jozef en Maria zich wellicht ook gevoeld hebben. Niet te veel reglementen en andere heisa ook (binnen een paar dagen zal het wel weer anders zijn, ik maak me geen illusies). Lekker no nonsence, complexloos allemaal. En waar de eigenaars je keer op keer weer in hun warme zuiderse armen sluiten, alsof je de langverloren dochter was naar wiens komst ze al sinds jaar en dag aan het uitkijken waren. En waar ze al na 1 minuut hun hele leven verteld hebben. En bovenal: niets liever dan hetzelfde van je terug willen (maar zo rap spreek ik nu ook geen Spaans).
Bueno, voor zover dit melig intermezzo - het zat er weer aan te komen: de onvermijdelijke melancholie is weer toegeslagen :D

Kortom - ik doe gewoon verder, want het zal me vandaag toch niet meer lukken nog iets zinnigs neer te schrijven - geen strak in het pak gehesen receptionistes die je bij het inchecken een kamersleutel in de handen draaien, en je voor de rest van je verblijf als dat nummer blijven beschouwen. Enfin, niet dat ik iets tegen receptionistes heb uiteraard. En al helemaal niet als ze in een strak pak gehesen zitten :D

Maar goed. Morgen, zaterdag, slijt ik m'n laatste uurtjes op Ecuadoriaanse bodem. En aangezien de blog wat 'tegentjok' is, zal dit wellicht ook het laatste berichtje zijn van op diezelfde bodem. Zondagavond, lokale tijd, zit het avontuur er definitief op en mogen we weer voet zetten op Belgische bodem.
Slik. Noch bloemen noch kransen...

De blog blijft wellicht nog even actief. Ooit schiet hij wel weer in gang, hoop ik. En ik ook. Met een lading foto's, bijvoorbeeld. Wie zal het zeggen.

Dankjewel om dit heerlijke avontuur met me mee te beleven - tot volgend jaar - met een mogelijke Braziliaanse editie :D

Voor zij die zolang niet kunnen wachten om mij te zien/ horen : u vindt me dinsdagavond om 22u ongetwijfeld wel tussen de duizenden supporters op het Zand in Brugge.

S xxx... ?

Hostería Hakuna Matata

Geritsel, gefluit, gekabbel, gekrekel, gesis, gezoem (en dus gekrabbel, gejeuk), ... GENIETEN. Dit moet zowat de samenvatting zijn van de voorbije dagen.
Zintuigen die op volle toeren draaien. En onbetaalde - maar vooral onbetaalbare! - overuren kloppen. Da's wel het minste wat kan gezegd worden van mijn 'retraite' in het Amazonegebied.

En eindelijk ook es een paar dagen lekker warm weer. En dus ook warme regen. Ha ja, we zijn niet voor niets in het Regenwoud. Over het Ecuadoriaanse wispelturige weer moet trouwens niet al te veel gestoeft worden.

Twee dagen lang dus 'verlost' van de onmisbare TV (die eigenlijk toch wel heel erg misbaar blijkt te zijn, al mag de uitslag van de Duivels zo stilaan beginnen komen), en ook twee dagen geen internet- en andere blogbekommernissen (mag ook eens). 'Amazonië' in zijn meest pure vorm dus. Ofte back to basics.

Terwijl Mr. en Mevr. Hakuna Matata zo ergens in de lucht tussen België en Ecuador aan het zweven waren, gold hier bij het personeel maar 1 duidelijke regel: soigneren die Belgisch-Beernemse handel! Na heftig tegenspartelen bleek er maar 1 correct antwoord op de vraag: hoe overleef ik 2 dagen van betutteling, overconsumptie en mega-aandacht? Antwoord: gewoon ondergaan, gij ondankbaar wezen! You will survive.

En dat zal ik in elk geval ook in de jungle. Dankzij Fausto, mijn bodyguard van dienst. Spraakwaterval bij uitstek en survival-freak van de bovenste plank. Geen enkel plantje, boom, insect of andere kobbe heeft nog een geheim voor me. Nu ja, het lijkt soms al Chinees voor mij in het Nederlands, laat staan in het Spaans. Maar blijkbaar ben ik niet uit m'n rol gevallen van super-geïnteresseerde amateur-bioloog, want de uitleg bleef (en bleef) maar komen. Na 2 dagen is m'n kop werkelijk verzadigd van alle - weliswaar interessante - stuff die Mister National Geografic te vertellen had. Mijn maag is dat trouwens ook. Oververzadigd. Volgens mij staat de vrouwelijke Sergio Herman hier achter de kookpotten. En zijn haar ogen veel groter dan haar maag. En al helemaal groter dan die van mij. Ik weet niet meer precies wanneer de vastenperiode in België ook alweer valt, maar hier in Ecuador is het alvast op dit eigenste ogenblik.

Maar goed, mijn VIP-behandeling is intussen voltooid verleden tijd, and we're back on track. Back to reality dus ook weer. En zo is het ook goed. We hebben de hele dag kunnen bekomen en nagenieten op de bus. De laatste grote verplaatsing zit er op. De voorlaatste bestemming zowaar, Otavalo, wordt de eerstvolgende dagen onder handen genomen. Om vervolgens richting eindbestemming, Quito, te gaan. Maar laat ons niet vooruit lopen op de feiten. De tijd vliegt zo al rap genoeg.

Maar hoe gaat het eigenlijk met de stille meelezers onder jullie? Geen nieuws is goed nieuws?

S x

El Chimborazo

Viva los diablos rojos! Jawel, mits enige vertraging is het goede nieuws van onze duivels uiteindelijk ook tot hier doorgesijpeld. Of wat in een andere tijdzone leven toch allemaal tot gevolg kan hebben.
Want terwijl jullie op D-Day met z'n allen op jullie luie krent nagelbijtend en languit in de zetel voor TV lagen, was er hier eentje haar tanden aan het zetten in de Chimborazo, om die vervolgens met haar en huid te verslinden. Want - Rode Duivels of niet - het leven van een reiziger gaat nu eenmaal genadeloos verder.

Nu, voor zij die zich afvragen in WIE ik m'n tanden wel heb gezet, heb ik helaas geen al te best nieuws: de Chimborazo is met z'n 6310 m de hoogste vulkaan van Ecuador. Een dode vulkaan dan nog wel, gezien de laatste uitbarsting dateert van ruim 10.000 jaar geleden. En volgens de eeuwenoude legende daarenboven ook nog een mannelijke vulkaan. Kortom, een reusachtige vent die al sinds jaar en dag niet meer aan zijn trekken is gekomen. Of hoeveel pech kan je hebben in het leven. Zo, nu zijn we met z'n allen weer een stukje slimmer. Over naar de orde van de dag.

En die zag er als volgt uit: in het aangename gezelschap van een Nederlands stel (want zo zeg je dat nu eenmaal), en 2 vrouwelijke solo-travellers uit Amerika en Canada eerst Mister Chimborazo te voet beklimmen tot op 5000 m. (niet vanaf zeeniveau uiteraard) - of laat ons eerder zeggen: op handen en voeten bekruipen. Want er ook nog maar aan denken je recht te houden door die wispelturige trien van een wind die maar geen kant wist te kiezen, was al helemaal geen optie. De processie van Echternach in het kwadraat dus. En na eindeloos zwoegen zich vervolgens opnieuw naar beneden laten blazen, vallen, opstaan en weer doorgaan.

Al moest het hoogtepunt nog komen: verkleed als Robocop-on-wheels (want zo leken we toch, met onze bivakmuts, helm, handschoenen, elleboog- en kniebeschermers) de Chimborazo over een afstand van 35 km downhill affietsen (voor de kenners: waarvan de eerste 8 km off-road)
Principe: verstand op nul, freins in aanslag, je plat leggen in de bochten, je geen zier aantrekken van tegenliggend of achterkomend verkeer, en al helemaal niet van alle kruisbeeldjes en andere gedenkplaatjes die het parcours onderweg 'sierden'. Zijnde van de vele onfortuinlijken voor wie de afdaling - op welke manier dan ook - laat ons zeggen, een enigszins dieptepunt heeft gekend. Ook letterlijk.

Vervolgens tijd om afscheid te nemen van hup-Holland-hup en de States - behalve van de Canadese Laurianne. Daar werd 's anderendaags nog een vervolgje aan gebreid onder de vorm van een treinreisje richting Nariz del Diablo (jullie Googelen maar zelf). En ook dan werden onze Canadees-Belgische wegen genadeloos gescheiden. Want zo gaat dit nu eenmaal bij solo-travellers: hoezeer het gezelschap ook geapprecieerd wordt, toch staan we uiteindelijk ozo-graag weer graag op eigen pootjes.

Ondertussen zitten we in 'Baños'. Niet dat ik mijn toilet-leven perse met jullie hoef te delen - maar zo heet dit stadje nu eenmaal. Een idyllisch plekje (alweer! ) waar de thermische baden en massage-gelegenheden naar je kop geslingerd worden. Alweer iets om naar uit te kijken dus. Maar waar ongetwijfeld nog meer naar uitgekeken wordt, is ons verblijf in het Amazonegebied komend weekend. En het weerzien met de Beernemnaren uiteraard.

Bueno, fijn weekend allemaal (rust maar lekker uit van jullie zware werkweek) & tot volgende week!

S x

La Tricolor

En toen zakte de sfeer plots helemaal tot onder het vriespunt...
Bij de ecuadorianen welteverstaan. A ja. Toen hun favoriete elftal in allerlaatste instantie het onderspit moest delven tegen de Zwitsers. Shit happens. Al zal dit de meesten onder u wellicht geen zak interesseren.

Dus zal u het mij dan wellicht ook helemaal niet kwalijk nemen dat mijn hart momenteel niet zwart-geel-rood, dan wel geel-blauw-rood kleurt. Want ook hier kan je niet om het WK heen. En al zeker niet op een dag dat La Tricolor - want zo heten de Ecuadoriaanse Rode Duivels hier - aan zet is. Op zo'n dag heb je 3 keuzes: ofwel sluit je je zolang op in je kamer (want het openbaar leven ligt hier toch sjiekeplat), ofwel verdrink je het verdriet hiervoor 's morgens om 10u al op café tussen een zooitje andere voetbalzotten, of je laat je gewoon meeslepen in dit hele gebeuren, en volgt de match in open lucht mee op groot scherm.

Het is dus 'la gran patalla' geworden. Want waar ook ter wereld: voetbal is en blijft een feest.
Dus toch maar liever niet 's morgensvroeg al in een bierwalm ondergedompeld worden. En al helemaal niet nadat ik nog maar net door de 'kotmadam' van dienst ontbijt-gewijs uitgebreid in de watten was gelegd. Tussen 2 stuten in vroeg ze zelfs of ze mijn melkske niet opnieuw wat moest opwarmen. Schattig toch? (gelukkig bleef ze niet wachten tot er een boertje kwam) :D

En waar moest je precies alweer zijn om dat warm melkske te krijgen? Jawel: in Cuenca. De vorige halte dus. U volgt maar mee op de kaart. Bij aankomst in eerste instantie volledig in een immense mistsluier gehuld, maar al snel bleek dat zich achter deze mysterieuze sluier een feeërieke koloniale stad schuil hield. Impressionante!

Geen kamer met zicht op zee deze keer, maar wel op een kathedraal: La Catedral de la Inmaculada Concepción (hiervoor heb ik even moeten Googelen). En wat doet een kathedraal zo allemaal op een rustige zondagmorgen? Juist: kabaal maken. En niet zomaar kabaal, maar vanaf 5u 's morgens, elk kwartier, 2 maal na mekaar de orgel-versie van het 'Ave Maria-slash-te Lourdes op de bergen' moeten aanhoren... niet meteen iets om happy van te worden. Toch?

Maar goed. Ondertussen zijn we alweer een halte verder. Tijdens de 6u-lange-busrit zijn we alweer helemaal 'zen' geworden. En van kop tot teen klaar om ons in en op Riobamba te smijten. Het relaas hiervan leest u wel bij een volgende editie.

Hasta la próxima!

S x

Friday the 13th

Ook in Ecuador is bijgelovigheid sterk aanwezig en wordt vrijdag de 13de als een ongeluksdag beschouwd. En op zo'n dag ga je volgens de eeuwenoude Inca- tradities gewoon best ... op walvissen jagen... Enfin. En als het even kan doe je dit het liefst in de periode medio juni- september, want dan is het paartijd voor de bultrugwalvissen, en geven ze ferm van jetje. Blablabla. Je wil het allemaal niet weten.

Om maar te zeggen dat ik intussen de stad Guayaquil ben ontvlucht en in het klein, koddig, maar stofferig havenstadje Puerto Lopez ben aangekomen. Al is 'ontvlucht' bij nader inzien bijlange niet het correcte woord. De stad met z'n kleurrijk en parallel straatbeeld heeft me danig kunnen charmeren. Altijd handig trouwens, zo'n parallel straatpatroon, vooral als je ingebouwde GPS zelf af en toe het noorden kwijt is. Al krijg je hier dan weer zelden de kans om ook maar eens lekker te verdwalen of zelfs gewoon nog maar even rond te dwalen: want van zodra je nog maar op de hoek van de straat je pas durft te minderen en licht twijfelend om je heen durft te kijken, grijpt een klein, gezellig Ecuadoriaans vrouwtje je al bij de hand, en sta je nog voor je met je ogen hebt kunnen knipperen plots aan de overkant van de straat. Ook al wou en moest je daar helemaal niet zijn. Gênant en charmant tegelijk (maar ze moesten eens weten hoezeer ik die betutteling haat). :D

Maar goed, we wijken af...
De walvissen dus. Zo' n reuzegrote beesten, en er toch niet in slagen ook maar eentje ervan op de foto te krijgen. Je houdt het niet voor mogelijk. Om dus maar te zeggen dat ze uitgerekend vandaag hun kat gestuurd hebben. Al kan je hen dit bij nader inzien bezwaarlijk kwalijk nemen. Na een wekenlange en duizenden-kilometers-lange tocht uit Antarctica eindelijk lekker je ding mogen doen, en dan staat plots een hoop foto-geile toeristen (om maar in dezelfde context te blijven) op je vingers (of vinnen, of schubben, of whatever) te kijken... je zou voor minder je liefdesnestje wat discreter gaan opzoeken.
Maar los daarvan was het een leuke dag op Isla de la Plata. Met leuke, lieve en vriendelijke mensen. Sommigen waren zelfs zo vriendelijk dat ze hun ontbijt van diezelfde morgen zomaar aan de visjes geschonken hebben. Lief, toch?

Isla de la Plata dus. In de volksmond ook wel 'Poor men's Galápagos' genoemd (niet dat er daar enkel arme mensen zouden wonen. Het gaat em eerder over de mensen die er naartoe gaan. Arme stakkers dus, voor wie het echte Galápagos met net iets teveel nullen achter de komma wordt geschreven, zeg maar).
Niet dat ik nu al door mijn budget zit, maar er staan nog zoveel leuke dingen op het programma. Onbetaalbare dingen ook. Want had ik eigenlijk feitelijk al gezegd dat ik dit verhaaltje op dit eigenste ogenblik aan het neerpennen ben vanuit de hangmat van mijn eigen balkonnetje? Met zicht op zee? En ondergaande zon dan nog wel?

I didn't think so ! :D

Hasta la próxima!

S x

Van zeiknat naar plakkerig heet

Te land, ter lucht en ter lucht dus. Dat was althans het plan. Strak plan, als je het mij vraagt. Maar alle goede dingen bestaan uit 3, wordt wel eens gezegd, dus heb ik er eigenhandig maar een derde discipline aan toegevoegd : zwemmen. Van aan mijn huisdeur tot aan die van de Brugse statie. Want uitgerekend toen ik rond half 4 's nachts een nachtelijk wandelingske wou doen, is de hel zowat losgebarsten. Pompen of verzuipen dus. Het is dat laatste geworden. To do bij aankomst aan de statie: schoenen uitgieten, kleren uitwringen, en de restanten van wat ooit een paraplu was 20 keer samenplooien zodat ie uiteindelijk na eindeloos gesukkel in een Brugse vuilnisbak past. Olé !

De rest van zo'n eerste dag ziet er voor het overige wel altijd vrij eentonig uit: wachten op de trein , wachten op de vlieger, wachten tot je op diezelfde vlieger wat kan slapen, wachten op de bagage. Alles samen zo'n 137.000 uur lang. Of zo lang leek het althans. Het enige waar ik niet moest op wachten was taxi-chauffeur Pablo die anderhalf uur lang trouw met z'n breedste smile en mijn naamkaartje op me heeft staan wachten in de luchthaven. Alleen de bouquet blommen ontbrak nog.

Intussen de eerste Ecuadoriaanse nacht achter de rug, en het was een zwoele. Plakkerig warm is het hier, maar no problema, zo hebben we het liefst.

Gisterenavond bij aankomst vastgesteld dat het om 19 u al stikdonker was. Dat valt wel wat tegen, natuurlijk. Want hoe graag ik ook in het holst van de nacht door de straten 'tjool', hier wordt dit niet bepaald aangeraden. Maar we zijn flexibel. We delen de dag gewoon wat anders in: vroeg opstaan en braafjes voor het donker terug thuis. En zo kan het gebeuren dat een mens om 7u 's morgens al naarstig en klaarwakker achter z'n computer zit. Om jullie mee te delen dat ik - tijdelijk althans - zowaar tot een ochtendmens ben getransformeerd. Voor zover deze blijde boodschap.
En zover ook deze editie. De geur van koffie komt me tegemoet. Tijd dus om me op de eerste Ecuadoriaanse koffie en vervolgens in het Ecuadoriaanse straatbeeld te smijten.

S x

Ready, steady, go !

Mañana, mañana !!

En letterlijk deze keer: morgen - ofte 'mañana' - is het zover.
ByeBye Belgium. Hola Ecuador! Richting het centrum van de wereld, ook wel : La Mitad del Mundo (voor de 'snuggeren' onder jullie die de naamkeuze voor m'n blog maar nergens konden thuisbrengen...)

D'er is geen weg terug (enfin, die is er eigenlijk wel. Maar ik ben nu eenmaal een vrouw - niet zo goed in kaartlezen, moet je weten). Dus ja ...

Bueno, morgenvroeg dus - nog vóór het krieken van de dag - beginnen we er aan. Eerst den trein op richting luchthaven, dan de vlieger op dirección Madrid, en vervolgens een kleine tussenstop in de Ecuadoriaanse hoofdstad Quito, om te eindigen (allez, beginnen eigenlijk) in Guayaquil (spreek uit als: kwajakiel). Te land, ter lucht en in de lucht dus. Moest het te land, ter zee en in de lucht zijn, zou er helaas ergens onderweg iets niet 'pluis gelopen' zijn, vrees ik. Maar laat ons daar vooral niet van wakker liggen

En laat ons er vooral ook niet veel woorden meer aan verspillen, geniet lekker met me mee, en om alvast met z'n allen wat in de sfeer te komen :

https://www.youtube.com/watch?v=44t3xc_XDes

Ow yeah!

Hasta muy pronto - tot heel binnenkort dus.

S x

Welkom op mijn Reisblog!

Hallo en welkom op mijn reisblog!

Throw a dart at a map, and travel to wherever it lands...
Klinkt allemaal bijzonder aanlokkelijk en avontuurlijk (misschien moet ik dat ooit wel es doen), maar kannonballen en ander afweergeschut ontwijken in Afghanistan of gedurende 3 weken ronddobberen te midden de Indische Oceaan ... Thanx, but no thanx.

Over naar plan B dus (al was dat eigenlijk altijd een beetje mijn plan A geweest): Brasil. Een WK vanop de eerste rij meemaken : geef nu toe, wellicht eenieders natte droom. En al helemaal als je dat kan meemaken in voetbalgek land Brasil ... Zou ik meteen alweer iets kunnen schrappen van m'n Bucket-list. (want er is nog véél werk aan die winkel)… . Al had ik er geen rekening mee gehouden dat ik hiervoor eerst een ander item van m'n fameuze Bucket-list tot een goed einde diende te brengen : de lotto winnen...
Bad timing dus. Al weten we bij deze al meteen onze reisbestemming voor volgend jaar. U weze bij deze gewaarschuwd, querido Guido & Maria

Maar voor elk plan A of B, bestaat er ook wel een plan C, denk ik dan: als Brazilië wat te hoog gegrepen is, dan zou klein broertje Ecuador wellicht een beter haalbare kaart zijn. En meteen was de knoop doorgehakt.
Geen Guido en Maria dus, maar heel zeker wel Rudy en Marcellina, de Beernemse Ecuadorianen (of Ecuadoriaanse Beernemnaren, zo u wil), die we ergens langs ons parcours ongetwijfeld een 'Buenos dias' gaan zeggen.

Ecuador dus, het land van 4 seasons in 1 day. Het land ook van het Andesgebergte, de stranden van de Stille Oceaan, het tropische regenwoud ... en de Galápagoseilanden.
Al laten we ook dit laatste noodgedwongen voor wat het was, wegens: nog steeds niet de lotto gewonnen.

Via deze blog zul je met de regelmaat van de klok nieuwe verhalen en foto's vinden. En via de kaart kan je mijn 'whereabouts' ook netjes terugvinden. Voor zover de theorie. We zien wel wat de praktijk zal uitwijzen

Ons Zweeds waar we de laatste paar jaar zo verlekkerd op geworden waren, schuift heel eventjes naar het achterplan, om ons Spaans weer helemaal van onder de dikke laag stof te halen. Geen tack, maar gracias. Geen hej, maar hola, en ook geen knäckebröd, maar, eeuh... dos cervezas, por favor !

Op dinsdag 10 juni is het zover. Een 3-tal weken verlost van alle 'musts' , todo's, of andere deadlines. De enige deadline die ik moet zien te halen is een vlieger ergens eind juni in de hoofdstad, Quito. Voor de rest nemen we alles zoals het komt. Of zoals een echte Zuid-Amerikaan pleegt te zeggen: mañana, mañana. Is 't vandaag niet, 't is morgen.
En dit alles terwijl m'n huisje intussentijd volledig ter beschikking staat aan een goed doel, ofte: fuivende pubers, dorstige feesters, feestende dorstigen, … Whatever. Voor zij die het aanbelangt : Mi casa es su casa.

Wat praktische richtlijntjes: wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of wat nieuwe foto's op deze blog staan? Meld je dan aan voor de mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom. (rubriek: "Blijf op de hoogte! ").

Bueno. Ik ben voorlopig uitverteld.
Ik zie je graag terug op mijn reisblog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!
Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,
San