En toen zakte de sfeer plots helemaal tot onder het vriespunt...
Bij de ecuadorianen welteverstaan. A ja. Toen hun favoriete elftal in allerlaatste instantie het onderspit moest delven tegen de Zwitsers. Shit happens. Al zal dit de meesten onder u wellicht geen zak interesseren.

Dus zal u het mij dan wellicht ook helemaal niet kwalijk nemen dat mijn hart momenteel niet zwart-geel-rood, dan wel geel-blauw-rood kleurt. Want ook hier kan je niet om het WK heen. En al zeker niet op een dag dat La Tricolor - want zo heten de Ecuadoriaanse Rode Duivels hier - aan zet is. Op zo'n dag heb je 3 keuzes: ofwel sluit je je zolang op in je kamer (want het openbaar leven ligt hier toch sjiekeplat), ofwel verdrink je het verdriet hiervoor 's morgens om 10u al op café tussen een zooitje andere voetbalzotten, of je laat je gewoon meeslepen in dit hele gebeuren, en volgt de match in open lucht mee op groot scherm.

Het is dus 'la gran patalla' geworden. Want waar ook ter wereld: voetbal is en blijft een feest.
Dus toch maar liever niet 's morgensvroeg al in een bierwalm ondergedompeld worden. En al helemaal niet nadat ik nog maar net door de 'kotmadam' van dienst ontbijt-gewijs uitgebreid in de watten was gelegd. Tussen 2 stuten in vroeg ze zelfs of ze mijn melkske niet opnieuw wat moest opwarmen. Schattig toch? (gelukkig bleef ze niet wachten tot er een boertje kwam) :D

En waar moest je precies alweer zijn om dat warm melkske te krijgen? Jawel: in Cuenca. De vorige halte dus. U volgt maar mee op de kaart. Bij aankomst in eerste instantie volledig in een immense mistsluier gehuld, maar al snel bleek dat zich achter deze mysterieuze sluier een feeërieke koloniale stad schuil hield. Impressionante!

Geen kamer met zicht op zee deze keer, maar wel op een kathedraal: La Catedral de la Inmaculada Concepción (hiervoor heb ik even moeten Googelen). En wat doet een kathedraal zo allemaal op een rustige zondagmorgen? Juist: kabaal maken. En niet zomaar kabaal, maar vanaf 5u 's morgens, elk kwartier, 2 maal na mekaar de orgel-versie van het 'Ave Maria-slash-te Lourdes op de bergen' moeten aanhoren... niet meteen iets om happy van te worden. Toch?

Maar goed. Ondertussen zijn we alweer een halte verder. Tijdens de 6u-lange-busrit zijn we alweer helemaal 'zen' geworden. En van kop tot teen klaar om ons in en op Riobamba te smijten. Het relaas hiervan leest u wel bij een volgende editie.

Hasta la próxima!

S x