La Mitad del Mundo. Want hier is het voor mij toch allemaal een beetje mee begonnen. Het middelpunt of centrum van de wereld dus. Niet dat het ooit mijn ambitie geweest is dat ook daadwerkelijk te zijn. En dat zal het ook nooit worden. Maar toch heel eventjes kloef op deze evenaar of equator mogen staan, met mijn dubbele schoenmaat 39 dan nog wel? Ach, waarom niet? We zijn hier nu toch. Om maar te zeggen dat de 'final destination', zijnde de hoofdstad Quito, intussen een feit is. En hou nu op met lachen. Het is zo al pijnlijk genoeg.

En zo kunnen we naadloos overgaan naar het volgende onderwerp : Adiós, Ecuador en het WK. Het heeft niet mogen zijn. Geen EVENARing dus (heb je hem? ) van de glansprestatie van onze eigen nationale trots. En ook niet het ozo verhoopte duel Ecuador-België. So be it. Life goes on.
Maar ieder nadeel heb zijn voordeel, aldus de wijze woorden van Johan Cruyff. Dus nu de Tricolor met z'n klikken en klakken uit het WK is gebonjourd, komt de meelevende ziel in mij weer even naar boven. Tijd dus om de plaatselijke middenstand wat te steunen, links en rechts nog wat klutters uit mijn totaal verkreukelde kleren samen te scharten, en ze - als teken van steun en medeleven in deze onfortuinlijke dagen - een paar van hun voetbalshirts voor de neefjes afhandig te maken. Want eerlijk? Die geraken ze nu toch aan de straatstenen niet meer kwijt. Of klonk dit nu te cynisch?

Final destination dus, en bijgevolg ook final days...
Het is mooi geweest. En het was alweer een tijdje geleden, maar ach, wat blijft het toch een heerlijke manier van rondreizen, en wat blijft het toch keer op keer weer genieten, om zo te zwerven (want zo begin ik er stilaan uit te zien) van B&B, naar backpackers hostal, van lodge naar hostería. Niet met de veel te dure trolley met een nog veel duurdere taxi aan de deur van een chique hotel afgezet worden, om vervolgens met de VISA-kaart van de baas te staan wapperen. Niets van dat alles. Het grote verschil tussen een toerist en een reiziger dus. Gewoon tjolen met de halfversleten rugzak van de ene herberg naar de andere, in de hoop dat er een bedje voor je vrij is. Zo moeten Jozef en Maria zich wellicht ook gevoeld hebben. Niet te veel reglementen en andere heisa ook (binnen een paar dagen zal het wel weer anders zijn, ik maak me geen illusies). Lekker no nonsence, complexloos allemaal. En waar de eigenaars je keer op keer weer in hun warme zuiderse armen sluiten, alsof je de langverloren dochter was naar wiens komst ze al sinds jaar en dag aan het uitkijken waren. En waar ze al na 1 minuut hun hele leven verteld hebben. En bovenal: niets liever dan hetzelfde van je terug willen (maar zo rap spreek ik nu ook geen Spaans).
Bueno, voor zover dit melig intermezzo - het zat er weer aan te komen: de onvermijdelijke melancholie is weer toegeslagen :D

Kortom - ik doe gewoon verder, want het zal me vandaag toch niet meer lukken nog iets zinnigs neer te schrijven - geen strak in het pak gehesen receptionistes die je bij het inchecken een kamersleutel in de handen draaien, en je voor de rest van je verblijf als dat nummer blijven beschouwen. Enfin, niet dat ik iets tegen receptionistes heb uiteraard. En al helemaal niet als ze in een strak pak gehesen zitten :D

Maar goed. Morgen, zaterdag, slijt ik m'n laatste uurtjes op Ecuadoriaanse bodem. En aangezien de blog wat 'tegentjok' is, zal dit wellicht ook het laatste berichtje zijn van op diezelfde bodem. Zondagavond, lokale tijd, zit het avontuur er definitief op en mogen we weer voet zetten op Belgische bodem.
Slik. Noch bloemen noch kransen...

De blog blijft wellicht nog even actief. Ooit schiet hij wel weer in gang, hoop ik. En ik ook. Met een lading foto's, bijvoorbeeld. Wie zal het zeggen.

Dankjewel om dit heerlijke avontuur met me mee te beleven - tot volgend jaar - met een mogelijke Braziliaanse editie :D

Voor zij die zolang niet kunnen wachten om mij te zien/ horen : u vindt me dinsdagavond om 22u ongetwijfeld wel tussen de duizenden supporters op het Zand in Brugge.

S xxx... ?