Viva los diablos rojos! Jawel, mits enige vertraging is het goede nieuws van onze duivels uiteindelijk ook tot hier doorgesijpeld. Of wat in een andere tijdzone leven toch allemaal tot gevolg kan hebben.
Want terwijl jullie op D-Day met z'n allen op jullie luie krent nagelbijtend en languit in de zetel voor TV lagen, was er hier eentje haar tanden aan het zetten in de Chimborazo, om die vervolgens met haar en huid te verslinden. Want - Rode Duivels of niet - het leven van een reiziger gaat nu eenmaal genadeloos verder.

Nu, voor zij die zich afvragen in WIE ik m'n tanden wel heb gezet, heb ik helaas geen al te best nieuws: de Chimborazo is met z'n 6310 m de hoogste vulkaan van Ecuador. Een dode vulkaan dan nog wel, gezien de laatste uitbarsting dateert van ruim 10.000 jaar geleden. En volgens de eeuwenoude legende daarenboven ook nog een mannelijke vulkaan. Kortom, een reusachtige vent die al sinds jaar en dag niet meer aan zijn trekken is gekomen. Of hoeveel pech kan je hebben in het leven. Zo, nu zijn we met z'n allen weer een stukje slimmer. Over naar de orde van de dag.

En die zag er als volgt uit: in het aangename gezelschap van een Nederlands stel (want zo zeg je dat nu eenmaal), en 2 vrouwelijke solo-travellers uit Amerika en Canada eerst Mister Chimborazo te voet beklimmen tot op 5000 m. (niet vanaf zeeniveau uiteraard) - of laat ons eerder zeggen: op handen en voeten bekruipen. Want er ook nog maar aan denken je recht te houden door die wispelturige trien van een wind die maar geen kant wist te kiezen, was al helemaal geen optie. De processie van Echternach in het kwadraat dus. En na eindeloos zwoegen zich vervolgens opnieuw naar beneden laten blazen, vallen, opstaan en weer doorgaan.

Al moest het hoogtepunt nog komen: verkleed als Robocop-on-wheels (want zo leken we toch, met onze bivakmuts, helm, handschoenen, elleboog- en kniebeschermers) de Chimborazo over een afstand van 35 km downhill affietsen (voor de kenners: waarvan de eerste 8 km off-road)
Principe: verstand op nul, freins in aanslag, je plat leggen in de bochten, je geen zier aantrekken van tegenliggend of achterkomend verkeer, en al helemaal niet van alle kruisbeeldjes en andere gedenkplaatjes die het parcours onderweg 'sierden'. Zijnde van de vele onfortuinlijken voor wie de afdaling - op welke manier dan ook - laat ons zeggen, een enigszins dieptepunt heeft gekend. Ook letterlijk.

Vervolgens tijd om afscheid te nemen van hup-Holland-hup en de States - behalve van de Canadese Laurianne. Daar werd 's anderendaags nog een vervolgje aan gebreid onder de vorm van een treinreisje richting Nariz del Diablo (jullie Googelen maar zelf). En ook dan werden onze Canadees-Belgische wegen genadeloos gescheiden. Want zo gaat dit nu eenmaal bij solo-travellers: hoezeer het gezelschap ook geapprecieerd wordt, toch staan we uiteindelijk ozo-graag weer graag op eigen pootjes.

Ondertussen zitten we in 'Baños'. Niet dat ik mijn toilet-leven perse met jullie hoef te delen - maar zo heet dit stadje nu eenmaal. Een idyllisch plekje (alweer! ) waar de thermische baden en massage-gelegenheden naar je kop geslingerd worden. Alweer iets om naar uit te kijken dus. Maar waar ongetwijfeld nog meer naar uitgekeken wordt, is ons verblijf in het Amazonegebied komend weekend. En het weerzien met de Beernemnaren uiteraard.

Bueno, fijn weekend allemaal (rust maar lekker uit van jullie zware werkweek) & tot volgende week!

S x