Ook in Ecuador is bijgelovigheid sterk aanwezig en wordt vrijdag de 13de als een ongeluksdag beschouwd. En op zo'n dag ga je volgens de eeuwenoude Inca- tradities gewoon best ... op walvissen jagen... Enfin. En als het even kan doe je dit het liefst in de periode medio juni- september, want dan is het paartijd voor de bultrugwalvissen, en geven ze ferm van jetje. Blablabla. Je wil het allemaal niet weten.

Om maar te zeggen dat ik intussen de stad Guayaquil ben ontvlucht en in het klein, koddig, maar stofferig havenstadje Puerto Lopez ben aangekomen. Al is 'ontvlucht' bij nader inzien bijlange niet het correcte woord. De stad met z'n kleurrijk en parallel straatbeeld heeft me danig kunnen charmeren. Altijd handig trouwens, zo'n parallel straatpatroon, vooral als je ingebouwde GPS zelf af en toe het noorden kwijt is. Al krijg je hier dan weer zelden de kans om ook maar eens lekker te verdwalen of zelfs gewoon nog maar even rond te dwalen: want van zodra je nog maar op de hoek van de straat je pas durft te minderen en licht twijfelend om je heen durft te kijken, grijpt een klein, gezellig Ecuadoriaans vrouwtje je al bij de hand, en sta je nog voor je met je ogen hebt kunnen knipperen plots aan de overkant van de straat. Ook al wou en moest je daar helemaal niet zijn. Gênant en charmant tegelijk (maar ze moesten eens weten hoezeer ik die betutteling haat). :D

Maar goed, we wijken af...
De walvissen dus. Zo' n reuzegrote beesten, en er toch niet in slagen ook maar eentje ervan op de foto te krijgen. Je houdt het niet voor mogelijk. Om dus maar te zeggen dat ze uitgerekend vandaag hun kat gestuurd hebben. Al kan je hen dit bij nader inzien bezwaarlijk kwalijk nemen. Na een wekenlange en duizenden-kilometers-lange tocht uit Antarctica eindelijk lekker je ding mogen doen, en dan staat plots een hoop foto-geile toeristen (om maar in dezelfde context te blijven) op je vingers (of vinnen, of schubben, of whatever) te kijken... je zou voor minder je liefdesnestje wat discreter gaan opzoeken.
Maar los daarvan was het een leuke dag op Isla de la Plata. Met leuke, lieve en vriendelijke mensen. Sommigen waren zelfs zo vriendelijk dat ze hun ontbijt van diezelfde morgen zomaar aan de visjes geschonken hebben. Lief, toch?

Isla de la Plata dus. In de volksmond ook wel 'Poor men's Galápagos' genoemd (niet dat er daar enkel arme mensen zouden wonen. Het gaat em eerder over de mensen die er naartoe gaan. Arme stakkers dus, voor wie het echte Galápagos met net iets teveel nullen achter de komma wordt geschreven, zeg maar).
Niet dat ik nu al door mijn budget zit, maar er staan nog zoveel leuke dingen op het programma. Onbetaalbare dingen ook. Want had ik eigenlijk feitelijk al gezegd dat ik dit verhaaltje op dit eigenste ogenblik aan het neerpennen ben vanuit de hangmat van mijn eigen balkonnetje? Met zicht op zee? En ondergaande zon dan nog wel?

I didn't think so ! :D

Hasta la próxima!

S x